Dat we vandaag nog steeds discussiëren over hoe we het beste en het makkelijkste kunnen paardrijden getuigt alleen maar wat een bende sukkels deze sport beoefenen! Dat schreef Albert Voorn op Facebook. En hij voegde eraan toe: nodig mij uit met paarden in de piste, dressuur, springen maakt niet uit en ik zal het U even voordoen hoe dat het werkt, verschillende soorten paarden, verschillende soorten ruiters, verschillende soorten zadels noem het maar op! Kost niets, per direct resultaat, bespaart de gemeenschap een hoop onderzoeksgeld en onnodige arbeid!’
Dat gebeurde op initiatief van Anne Muller van Akasha College. Aanwezig in Utrecht in april waren mensen van de FNRS, van de KNHS, van de faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit Utrecht, een jurylid, een hoefsmid, een manegehouder, een politicus van de Partij voor de Dieren. Albert Voorn gaf les maar daar kon niet iedereen tegen….. NRC schreef er een uitgebreid artikel over, lees dat hier.
Hierbij een aantal passages uit het artikel:
Na een korte uitleg en de provocerende stelling dat het paard vooral het plezier van de mens dient – „Ik zeg maar even hardop wat iedereen denkt” – coacht Voorn de twee ruiters over de hindernissen. Als één van de paarden blijft weigeren, klautert hij er met zijn 69 jaar soepel op. Hij zet zijn sporen in de zij van het paard en springt aan in galop. Als het paard weer weigert, bestraft hij het door de hals van het dier sterk te buigen – „vinden ze heel vervelend” – en galoppeert hij weer aan „met een prikje” van z’n sporen.
Het paard raakt gespannen – mond open, oren naar achteren, zweten – maar springt na een paar rondjes wel over de hindernis. De stress is tastbaar. Op de bankjes schuiven toeschouwers ongemakkelijk heen en weer.
„Zo. Klaar”, zegt Voorn als hij er af stapt. „Je moet gewoon duidelijk zijn. Hij had even stress, maar nu doet-ie het.” Wie vlot doorpakt, hoeft in de toekomst niet eindeloos te duwen en te trekken, dát is pas dierenleed.
De discussie die volgt is fel. De ruiter die vaker op het weigerachtige paard rijdt, is kwaad over de strenge aanpak. Ze waren juist samen bezig met het terugvinden van vertrouwen en plezier. Een enkele bezoeker loopt weg. Iemand stelt de vraag of je een paard wel zo onder druk moet zetten, het zag er niet fijn uit. Een vrouw van de FRNS begint over angst in de paardensport. „Dat is een taboe, maar er is best veel angst bij paarden én bij ruiters. Het plezier moet terug.” Anderen vallen juist Voorn bij, hij was in ieder geval duidelijk.