‘Gewone’ amazone Maria Verspek schrijft zo nu en dan een column voor Nieuws.horse. Zoals deze, met een eigenzinnige blik op ……eenzaamheid. ‘Ik zit op de grond bij mijn merrie te wachten op de veearts. Tranen stromen over mijn wangen. “Meisje, meisje, het spijt me zo…”. Ja, dames en heren, het was mijn eigen schuld én die van een hardnekkig dogma, dat wordt gevoed door Dier & Recht.
Deze dierenwelzijnsorganisatie voert namelijk een campagne onder de noemer: misstanden bij paarden met de titel “Eenzaamheid”. Veel paarden in Nederland zijn eenzaam doordat ze solitair worden gehouden in een weide of stal. Dat veroorzaakt stress en depressies bij deze sociale kuddedieren. Sociaal contact met soortgenoten is een van de belangrijkste factoren voor het welzijn van zoogdieren. Het is niet voor niets dat eenzame opsluiting de zwaarste straf is in een gevangenis.
Natuurlijk zit er een kern van waarheid in dit betoog en is een paard een kuddedier. Een paard hoort bij andere paarden te zijn. Maar vraagje: zou het niet beter zijn als een paardeneigenaar dat zélf bepaalt?
Niet alle paarden zijn namelijk gericht op soortgenoten en sommige vinden het leven alleen zelfs prima. Deze onzin-campagne is nergens goed voor. De gemiddelde paardenmens is GOED bezig met het welzijn van zijn of haar geliefde dier. En bepaalt zélf wat voor het specifieke dier het beste is. Het ene paard staat graag in een kudde, het andere kun je beter in een paddock ernaast zetten en weer een ander paard vindt het uitzicht op een paard van de buren in de verte al meer dan genoeg. En die eenzame pony in een weilandje vlak voorbij het dorp? Tja, dat zijn gelukkig uitzonderingen die paardenmensen en buurtgenoten allemaal proberen te voorkomen door de eigenaar erop aan te spreken. Nietwaar?
Eens per jaar gaan bij ons de merries naar de hengst. Het paard dat achterblijft, vindt het allemaal wel okay. Verdriet, stress, depressie? Nooit iets van gemerkt. De dierenactivisten kunnen hun pijlen beter richten op belangrijkere zaken. Op die van de bio-industrie bijvoorbeeld of extreem volgepropte ganzen voor lekkere leverpaté.
De veearts is gearriveerd en spoedig zal hij mijn merrie uit haar lijden verlossen. Ze kreeg een fatale klap van een ander paard die haar terecht corrigeerde en ze brak haar voorbeen. Ze zal straks een kadaver zijn en onder een stuk zeil aan de weg liggen in de hoop dat Rendac het snel komt ophalen.
Dàg lieve, opdringerige en sociaal-onhandige merrie van me. Had ik maar nooit naar beterweters geluisterd. Dan was je alleen geweest maar had je nu nog wel geleefd…‘
