‘Gewone’ amazone Maria Verspek schrijft zo nu en dan een column voor Nieuws.horse. Zoals deze, met een eigenzinnige blik op een paddock-paradis……’Mijn paardenvriendin is er één die de trends binnen de paardenwereld op de voet volgt. Zo heeft ze vaak als eerste iets ‘nieuws’ waar ik nog nooit eerder van had gehoord. Bitloos, zadels zonder boom en hoefschoenen zijn zo’n beetje door haar persoonlijk ‘in de markt’ gezet.
In haar paardenstallen staan nu fietsen, een verrijdbare barbecue en de overblijfselen van de trampoline. Ze heeft namelijk weer iets nieuws: gras kán echt niet meer vanwege gevaarlijk fructosegehalte en een paard op stal zetten is al helemaal uit den boze. Het paddockparadise is dé oplossing en het toppunt van welzijn voor je paard of pony! Dit houdt in: een pad rondom en door het land, verschillende voerplaatsen, beschutting door bomen en een schuilstal, verschillende soorten ondergrond, een paar poeltjes en een heuvel.
Super! Ik feliciteer haar en zie een tijdje later dat haar paarden blij zijn. Ze kunnen nu 24/7 de benen strekken, vervelen zich nooit meer en hebben zelfs een eigen zwemplaats.
Vijf jaar later. We zijn in haar paarden-paradijs. De boel is aardig dichtgegroeid en ik ben blij dat ik een blouse met lange mouwen aan hebt. Ik word helemaal lek gestoken door de muggen. Ze merkt mijn ongemak en verklaart dat er een notenboom is bestelling is. Die zal spoedig het probleem oplossen.
We lopen langs de poeltjes en ik schrik me rot. Ze zijn verdroogd en het kleine beetje water dat er nog in staat is vieze, groene dikke drap. Het ziet eruit als de erwtensoep die Linda Blair uitkotste in de horrorfilm ‘The Exorcist’ terwijl zij haar hoofd 180 graden omdraaide.
Goddank heb ik stevige schoenen aan want het is zwaar lopen door het mulle zwarte zand waarbij ik niet eens wil denken hoe het eruit ziet tijdens een regenperiode. Her en der liggen er omgevallen bomen over het smalle pad waar de paarden hun weg naar achteren kunnen volgen. We komen bij de heuvel en het is even genieten van het uitzicht. Maar waar zijn de paarden, vraag ik mij af. Ze wijst naar de paarden die een paar honderd meter verderop bij het hek staan waar het erf eindigt en paddock-paradise begint.
Tja, wat moet ik er van zeggen? Mijn paarden zijn heel blij als ze overdag in de wei mogen en ś nachts op stal. Verandering is vooruitgang, zegt men dan. Maar ik zou liever, in dit geval, beweren: vroeger was zo gek nog niet…’