Paardensport is niet over één kam te scheren met bijna alle andere sporten. Organisaties in een aantal landen hebben dat goed in de gaten. Nederland pakt het precies andersom aan.
Dat de paardensport niet of nauwelijks goed te vergelijken is met bijna alle andere sporten komt niet alleen omdat paardensport geen contactsport is, dat komt vooral omdat het niet alléén een sport is. Paardensport is een bedrijfstak op zichzelf, een economische factor van belang. Daarin zijn fokkerij, opleiding, sport, handel en export met elkaar verweven. In een aantal landen beseffen ze heel goed dat dat niet stil mag vallen.
In Frankrijk, ook van oudsher een belangrijk fokkerijland, heeft de Franse Federatie een bericht gepubliceerd dat hopelijk vanaf 25 mei weer concoursen voor jonge paarden gehouden kunnen worden.
In Duitsland zijn voor professionals al de eerste meerdaagse wedstrijden gehouden.
De Sunshine Tour in Spanje heeft bekendgemaakt dat van 18 t/m 28 juni twee weken concours wordt gehouden op 2*-niveau.
De Amerikaanse Hippische Federatie USEF bereidt zich voor om per 1 juni concoursen te ondersteunen.
Daarbij komt dat het Italiaanse Olympisch Comité heeft laten onderzoeken welk risico een sport met zich meebrengt bij het opstarten. Daarbij werd voor het bepalen van de risicoschaal (0 = vrijwel onbestaand, 4 = erg hoog) onder andere gekeken naar trainingsconditities, competities en de aanwezigheid van publiek. Bijna alle disciplines in de paardensport vallen in de categorie 0, net als tennis, zeilen, golf en zwemmen in open water. Voetbal zit in categorie 3 (=hoog risico), basketbal, volleybal en handbal in categorie 4 (=erg hoog risico).
In Nederland lopen we aan de leiband van subsidieverstrekker NOC*NSF en zijn we erop gericht om vooral de meerderheid van de KNHS- en FNRS-leden weer gelegenheid te geven om hun manegebedrijf te runnen of om recreatief paard te rijden. We beschouwen paardensport als één van de vele sporten. Heel fijn. Maar we vergeten dat een complete bedrijfstak genegeerd wordt. Wie doet er iets aan?