Marielle Wiegmans is van een vrolijke, doortastende nuchterheid. En gedreven als weinig anderen. In 1996 was ze de jongste vrouwelijke bestuurder in een beursgenoteerd bedrijf. “Lekker boeie,” klinkt het nu. Vijf jaar geleden richtte ze Sportfonds Parapaard op, waarmee ze sindsdien razend druk is. De strategie om geld binnen te halen gaat nu veranderen want: “Die mannenborrel? Na een kwartier kwamen onze jonge meiden naar buiten, huilend. Doe ff normaal.”
Ze noemt zichzelf ‘een soort doorgewinterde plaat-voor-je-kop-Miep’, een mentaliteit die nodig is voor dit ‘vak’. Naast haar drukke baan in de financiële wereld en het sociale leven, is Parapaard ‘een uit de hand gelopen hobby’. Het is opmerkelijk en bewonderenswaardig hoezeer Marielle Wiegmans, vooraan 50, zich inzet voor de bevordering van het paardrijden voor gehandicapten: “Ik heb de ellende gezien, vond dat er wat moest gebeuren in de breedtesport. Paardrijden is voor gehandicapten namelijk een héél goede sport. Maar als je ouder bent van een gehandicapt kind, komt het niet als eerste in je op om je kind op een paard te zetten. Als dat wel gebeurt, zie je dat het ontspant aan alle kanten, je krijgt een grijns terug van oor tot oor. Met Parapaard willen we mensen bewust maken van wat paardrijden doet voor gehandicapte mensen.”
Marielle Wiegmans groeide op in Breukelen, reed pony bij manege Gunterstein en sprong Z: “Bloedfanatiek was ik, niks leukers dan paardrijden. Ik dacht: ik ga van paardrijden mijn werk maken maar dat vonden mijn ouders geen goed idee. Die hadden een watersportbedrijf, boten en ligplaatsen en zo, in elk geval totaal geen paardenmensen. Toen ik 18 werd, moest ik meteen mijn vrachtwagenrijbewijs halen zodat ik mezelf kon redden. Ik had ook niet het heilige talent om echt in de paarden aan de slag te gaan. Toen ben ik bij de Rabobank gaan werken, eerst in Maarssen en toen in Utrecht. Via de Rabobank ben ik op de optiebeurs in Amsterdam terecht gekomen. Bij AOT, Amsterdam Option Traders, mocht ik beginnen als klerk om daarna marketmaker te worden. Toen zag ik het licht, dat vond ik mooi. Ik ben jarenlang handelaar in opties geweest op de beursvloer, met zo’n hesje aan. Drie vrouwen waren er op de hele beurs. Dat was natuurlijk verschrikkelijk in die tijd, je werd natuurlijk uitgeprobeerd tot en met, op alle fronten. Maar….. langzaam word je toch ‘one of the guys’.”
Samen met haar partner Hans, die ze op de manege had leren kennen, kocht ze in 1986 een watersportbedrijf De Evenaar in Breukelen: “Ik heb het eerst gecombineerd met mijn werk maar toen er een plek in het MT vrijkwam bij AOT, moest ik daar wel fulltime gaan werken. In 1996 ben ik bij AOT in de raad van bestuur benoemd. In de tussentijd had ik geen tijd meer om paard te rijden, ik was ook teveel in het buitenland. Ik ben ermee gestopt met het idee: dat komt wel weer terug. Niet dus. Hans ging gewoon door met De Evenaar, en ik hielp alleen nog met de grote beurzen, meehelpen met de handel. Dat was ik van vroeger uit gewend, als jong meisje al. Ik mocht ponyrijden maar ’s ochtends stond ik wel bij het pompstation. Kon ik ook een beetje bijdragen, de waarde van geld leren kennen. Het verschil tussen rubberen en leren rijlaarzen moest ik zelf bijverdienen. Achteraf ben ik zo blij dat ze dat zo gedaan hebben. Ik was er super zuinig op m’n spullen, dat was natuurlijk goud!”
In 2004 stopte Mariëlle bij AOT en kwam ze in aanraking met de gehandicapten paardensport. Ze kwam erachter dat veel stichtingen die paardensport voor gehandicapten aanbieden veel geld te kort komen: “Met een groep mensen die een stichting vertegenwoordigen zijn we een profielplan gaan schrijven, gericht op de breedte van de sport en op het therapeutisch paardrijden. Ik heb zes stichtingen verdeeld door het land gevraagd: willen jullie in de denktank? We hebben een Raad van advies in het leven geroepen, waarvan o.a. Carl Verheijen lid is, de oud-schaatser, hij gaf de tip om ons aan te sluiten bij het Fonds Gehandicaptensport. Door deze aansluiting is er know how over de goede doelen wereld aanwezig en is ook de continuïteit van het fonds geborgd. Tevens beschikte we door deze aansluiting ook over het CBF keurmerk en de ANBI-status, waardoor de donateur een belastingvoordeel krijgt.”
“Maar ja, paardrijden is toch anders, omdat je met twee levende wezens te maken hebt, daar komt veel meer bij kijken. En nu zijn we als Parapaard de afdeling paard van het Fonds Gehandicaptensport. Alle aanvragen worden door het Fonds onafhankelijk beoordeeld of het aan criteria voldoet, anders kan het bestuur het vanuit allerlei voorkeuren gaan doen. De onafhankelijke beoordelingscommissie geeft een advies aan het bestuur van Parapaard. Soms vragen we een jaarrekening van de betreffende stichting op als we twijfelen aan de aanvraag. Zien we bij voorbeeld dat er een openstaande debiteurenpost is van 25k op zo’n klein budgetje. Of jaarrekeningen zijn helemaal niet recent. Maar het team van Parapaard, dat bestaat uit heel veel vrijwilligers, staat wel in weer en wind om geld op te halen! Dan zeggen we: we gaan eerst zorgen dat je jaarrekening op orde komt. Daarvoor proberen we een administratiekantoor in de buurt te vinden die de betreffende stichting hiermee gaat helpen. En als dat keurig op orde is, wordt alles makkelijker. We hebben inmiddels ook een compleet backoffice programma, een speciale toepassing van HorseManager. Joan van Gorkum verdient een lintje voor zijn bijdrage aan het goede doel, wat die doet, is ongelofelijk. Ik kwam hem een keer op een evenement tegen en toen hebben we gepraat over hoe we structureel maneges zouden kunnen helpen. Hij heeft een programma gemaakt, helemaal op maat, echt voor een habbekrats. We hebben eerst een pilot gedaan met vier maneges, dat is goed gegaan, en nu gaan weer drie maneges ondersteunen die het ook oppakken.”
Het bestuur van Parapaard heeft een eigen signatuur: “Ja, allemaal vrouwen met een eigen bedrijf, da’s heel apart. Vier vrouwen en Nike Boor, de directeur van het Fonds Gehandicaptensport. En daaromheen een enorm team van vrijwilligers die op evenementen staan. Plus de ondersteuning van Gijs van Butselaar. We hebben een super bestuur, iedereen loopt en rent en doet. Maar we moeten het met elkaar aan de praat houden. De bijdragen aan de gehandicaptensport zijn afhankelijk van giften. Ik kakel makkelijk, ga er wel op af, maar geloof me: bedelen is eigenlijk dramatisch, dat zullen mensen die sponsors werven zeker herkennen. Als ik ergens nieuw ben, zie je ze denken: he, die kennen we nog niet, interessant…. maar na een jaar is dat over, zeggen ze: oh jee, daar komt ze weer. Zitten die mensen lekker op de VIP, komt er weer iemand voor het goede doel. Ik herken het ook zo. Maar dan denk ik nee, kop omhoog, gaan, toch doen. Vooral jonge mensen vinden dat heel moeilijk. Daarom gaan we naar minder evenementen. Laatst in Vledder bij de Friese paardenveiling hebben we drie dekkingen mogen verloten, dat bracht in totaal € 3700,- op voor Parapaard, dat schiet op. We halen nu tussen de ton en anderhalve ton binnen, materieel en immaterieel. Met heel veel trouwe sponsors uit de paardenwereld, zoals Stoeterij Sterrehof, geweldig wat ze gedaan hebben, maar ook Anemone en een aantal paardensportbedrijven zoals Perlee Stables, en natuurlijk een aantal bedrijven uit de financiële wereld. En we verkopen onze Kareltjes, die in Kenia gemaakt worden door plattelandsvrouwen. Mooi van lelijkheid zijn ze, maar veel mensen kennen ze. Daar komt nu ook Karolientje bij. En een boekje en nieuwe figuren dadelijk, dat bieden we aan op evenementen en in de webshop, ook in de KNHS webshop.”
Het doel van Parapaard is om structureel geld op te halen en deze tak van sport te borgen: “Het kan niet zo zijn dat je afhankelijk bent van een vrijwilligersorganisatie. Uiteindelijk moet ieder goed doel ernaar streven om te worden opgeheven als de doelstelling is bereikt. Paardensport gehandicapten is een van de weinige sporten die niet structureel worden ondersteund. Je hebt g-voetbal, g-hockey, g-zwemmen, g-wielrennen, g-tennis, allemaal geïntegreerd in de reguliere sport.”
Parapaard maakt paardrijden voor gehandicapten toegankelijk, ook als ze nog niet paardrijden: “Dat kan betekenen dat er meer maneges moeten komen. Zo zijn in het Noorden maar weinig maneges, in Limburg zijn er maar twee, da’s heel apart. In Brabant heel veel meer. Dat betekent druk bezig zijn met provincies om steun te zoeken. Er komt ook heel wat bij kijken om het naast je reguliere activiteiten als manege te doen. Speciale zadels, een lift, je hebt aparte paarden nodig, noem maar op. Daarom is het goed dat het project Uniek Sporten er is: alle gemeentes geven dan aan wat het aanbod is. Het principe is dat je binnen een straal van 30 kilometer de sport kunt doen die je wilt. Dan hebben we cijfers en kunnen we maneges benaderen. En maneges kunnen ook zelf aan de slag. Het is de bedoeling dat als jij als sporter een passende manege wilt vinden bij jou in de buurt, dat dat dan kan met een druk op de knop via www.unieksporten.nl.”
“Stoppen komt nog niet in me op. Er is nog veel werk aan de winkel. Het zou mooi zijn als we meer structureel geld zouden krijgen om de “pot” gevuld te krijgen/houden. Dertien jaar geleden zijn Hans en ik verhuisd naar Loenen aan de Vecht. Daar hebben we nu twee oudere Shetlandpony’s in de wei, eentje was mishandeld, de ander weggepest geloof ik. Dat houdt me ook nuchter. Met de honden en de eenden. Heerlijk om m’n ouwe vodden aan te hebben. Maar ja, daarna gaat het truttenpak weer aan en dan gaan we weer!”
Kareltje en Karolientje, de mascottes van Parapaard
