Patrick Verbakel: Je helpt elkaar, afgunst bestaat nauwelijks in die wereld

door Elke Dortmans | 10 maart 2020, 10:30

‘Winnen is voor mij mooi meegenomen, maar als ik verlies is er niks aan de hand.’ Typerende woorden voor Patrick Verbakel, de nuchtere ruiter, fokker en pensionstalhouder uit Aarle-Rixtel. In de 3*eventing werd hij KNHS-kampioen met zijn zelfgefokte Coconut Girl, in een tak van sport die vanuit de familie helemaal niet zo vanzelfsprekend was.

Verbakel is een bekende naam in de Brabantse paardensport en fokkerij. Vader Martien was lang de bepalende inspecteur in Noord-Brabant voor het KWPN, hij reed in de jaren ‘70 en ‘80 op het hoogste landelijke niveau dressuur èn hij was een van de bepalende ruiters van het destijds beroemde achttal van Aarle-Rixtel, veelvoudig NKB-kampioen. Op zijn boerderij met koeien en varkens groeide Patrick op, samen met zijn broers Han en Maarten en zus Marlene.

“Ik weet niet beter of we hebben altijd paarden gehad,” blikt Patrick terug. “Paarden op het land zelfs in de jaren ‘70, ik weet nog wel dat we met paard en wagen pakjes hooi uit de wei haalden. Maarten en ik hebben ons eerste Shetlandertje uitgezocht, dat waren de eerste poniekes, en zachtjes aan kwamen er steeds grotere pony’s. Ik was een jaar of 15 toen we langzaam de overstap naar de paarden maakten. Eerst met een ervaren paard, later kwamen pas de jongere paarden. Het was een combinatie van school, het boerenbedrijf thuis, met de paarden als hobby, en misschien zie ik het nou nog wel een beetje zo.”

Patrick werd verschillende keren NKB-kampioen met het achttal, geleid door Toon Roijackers: “Dat waren toen hele happenings ja, met duizenden mensen publiek. Maar het werd met de acht- en viertallen steeds ietsje minder en zelf trok ik meer naar het springen. Dat deden we altijd al, maar daar lag mijn hart toch meer. Met les van Dion van Groesen en Henk van de Broek, mensen die nou nog meedraaien. Met de hengst Zortin, die we zelf gefokt hebben, en Adonis, uit dezelfde moeder, heb ik goed mee kunnen doen op nationaal 1m40 niveau. Adonis is toen verkocht aan stal Hendrix. En Zortin is altijd als dekhengst actief gebleven.”

“Met het varkensbedrijf zijn we gestopt in 2003, we konden gebruik maken van de opkoopregeling. Je moest blijven investeren met prijzen die vaak niet goed waren, Maarten ging naar zijn schoonouders voor het koeienbedrijf en we zijn toen hier helemaal in de paarden gegaan. We hadden in 1992 al een rijhal erbij gebouwd, we hadden al wat pensionpaarden en we reden al flink wat paarden die we africhtten, dus die overstap viel eigenlijk wel mee. We liggen in het buitengebied tegen Helmond aan, eigenlijk best gunstig. In ons bedrijf hebben we vijftig pensionpaarden en alle faciliteiten beschikbaar, met moderne stallen die we machinaal uit kunnen mesten, gelukkig met afmetingen waar we mee vooruit kunnen.”

De eventingsport kwam bij Patrick onder de aandacht  eigenlijk als logisch gevolg van zijn paardenhobby: “Waarom eventing? Ik was wel eens een wedstrijd wezen kijken, maar het kwam er nooit van. Bij de NKB had je het clubkampioenschap en daar had je ook een kleine crossje bij als onderdeel van de wedstrijd, dat was leuk. De sport biedt afwisseling, je kunt meer met je paard bezig zijn. Hobby, plezier, dat is zo gegroeid. Het zijn fijne wedstrijden, je bent veel in de natuur. Er gaat alleen wel veel tijd in zitten. De eventingsport is in opkomst, de wedstrijden worden druk bezocht, er doen heel veel ruiters mee, en als je op bepaalde wedstrijden mee wilt doen, moet je er snel bij zijn. Daar hebben veel mensen plezier aan, de hele dag. Ook in de lagere klassen zijn het wedstrijden waar veel mensen plezier aan kunnen blijven beleven. Het mooie is dat je elkaar ook op het hogere niveau niet als concurrenten ziet, meer als collega’s. Je helpt elkaar, afgunst bestaat nauwelijks in die wereld.”

De laatste jaren heeft Patrick vooral met zijn Coconut Girl naam gemaakt in de landelijke eventingwereld: “Ik had een paard te rijden voor Nico Krol en zo kom je met elkaar in gesprek. Hij had sperma van Coconut Grove, de volbloed uit Amerika, en hij adviseerde om dat een keer te gebruiken op mijn Zortin-merrie Wembly. Dat werd Coconut Girl. Wij gebruikten thuis wel vaker een volbloed op de merries, mijn vader stimuleerde dat ook wel. We overleggen trouwens nog vaak samen over de fokkerij, gaan samen naar de hengstencompetitie. Hij is 84 maar longeert de jonge paarden nog en rijdt zelfs nog een aantal  keer in de week op de betrouwbare paarden.”

Met Coconut Girl is Patrick Z2 dressuur, 1m40 springen en in Waregem heeft hij een 4*-eventingwedstrijd gereden. In 2015 was ze sgw-kampioen in het Z, in 2017 reed hij met haar het EK voor landelijke ruiters: “Dat was in Tongeren in België, haalden we brons met het team. Fried van Stiphout was de coach, we hadden twee reserves want we moesten ook zestal rijden, in totaal acht: Ilonka Kluytmans, Marcelle de Kam, Stefan Hazeleger, Laura Hoogeveen, Willemina van der Goes, Suzanne Smulders en Bas Kamps. Een heel leuke wedstrijd, individueel was ik toen 10^e. Ik heb er ook een paard voor dat geschikt is, vorig jaar wonnen we de internationale wedstrijd in Varsseveld. En nou gaat het langzamerhand weer naar het nieuwe seizoen, binnenkort gaan we weer de galoptraining doen in Renswoude onder begeleiding van Carolien Munsters. Het is belangrijk om een goed trainingsschema te maken, voor het uithoudingsvermogen om die wedstrijden goed vol te kunnen houden.”

De fokkerij heeft de warme belangstelling van Patrick: “Hoofdzakelijk in de springpaarden-richting, maar ik kijk ook naar beweging, ik wil een fijn bewegend paard fokken met een goed karakter. De Volbloed gebruik ik nog steeds wel, nou heb ik een merrie drachtig van Gemini, de kloon van Gem Twist, vroeger als volbloed een fenomeen van een springpaard. Met Coconut Girl heb ik ander bloed gebruikt omdat ze zelf met 70% zo hoog in het bloed staat. En dan kijk ik vooral naar springpaarden die heel goed kunnen bewegen. Een jonge Numero Uno loopt nu in Amerika hunterrubrieken, ik heb gedekt met Van Gogh, een driejarige is van Glasgow van het Merelsnest. Met Carrera VDL is het ook goed gelukt, had ik er twee uit een seizoen, de een is naar Egbert Schep gegaan, de ander naar René van der Leest. Ik heb Coconut Girl nu weer geïnsemineerd, vroeg in het seizoen, dan kunnen we ons helemaal op de sport focussen. Met L’Extreme BH, een jonge Canturo x Calvaro. Ik ben niet bang om een keer een jonge hengst te gebruiken.”

Wellicht dat een eigen fokrichting een bijdrage kan leveren aan de groei…..: “Dat is moeilijk in te schatten. Wat ik al zei: wijzelf kijken toch naar een springpaard dat goed kan bewegen, dat kan omdat we eerst een goede Volbloed gebruikt hebben, anders moet je dat toch inbrengen. Iemand als Jan Greve doet dat goed, af en toe de goede volbloed gebruiken. Die moet je in onze sport dan wel neer kunnen zetten bij mensen die echt voor de eventingsport gaan. Het gaat om paarden met uithoudingsvermogen, die goed te rijden zijn, èn die heel handig zijn. Heraldik is een voorbeeld van een hengst die zulke paarden brengt. Ik denk dat eventingpaarden wel een goede toekomst hebben, de vraag is alleen hoeveel je er nodig hebt.”

De eventingsport is de afgelopen decennia flink veranderd: “Er wordt goed aan gewerkt vanuit de FEI, met steeds meer aandacht voor de veiligheid. De breekboom is in het verleden door Jacob Melissen uitgevonden, Gert Boonzaaijer maakt nu hindernissen die op meerdere manier in elkaar kunnen klappen. Tja, je hebt wel altijd iets meer risico dan bij het springen, dat wel. Echt hoger zal het in de toekomst ook niet worden, wel technischer. Smalletjes, zodat de paarden er makkelijker langs kunnen. Als je een hindernis hebt van 1m20 breed, dan komt het toch op de rijkunst aan.”

“Ik wil in de eventingsport zo goed mogelijk meedoen, ga dit jaar vooral 4*wedstrijden rijden. Boekelo zou wel heel mooi zijn, maar niet dat dat per se zou moeten. Ik probeer plezier erin te hebben, en ik wil mijn paard zo goed mogelijk voorbereiden. Natuurlijk, je probeert zo hoog mogelijk te komen maar het is voor mij niet het hoogste doel. De sport is toch een hobby voor mij. Zoals het nu loopt, ben ik eigenlijk best tevreden. Thuis moet het bedrijf doorgaan, ik wil niet altijd te veel van huis zijn.”

“Ons bedrijf, fijne mensen om me heen, fijne familie, pensionklanten, weet je, uiteindelijk is dat belangrijker dan de sport. Mijn vrouw Francis rijdt ook een paar keer per week, naast haar werk in een zorginstelling twee dagen in de week, ze is er dagelijks en ze regelt van alles als manusje van alles. We hebben er samen veel plezier in, anders hou je het niet vol denk ik. Onze twee oudste dochters Lianne en Marly rijden ook, de twee jongens voetballen. Niet alles moet bij mij wijken voor de sport. Winnen is voor mij mooi meegenomen, maar als ik verlies is er niks aan de hand. Ach, toentertijd had ik misschien wel voor een stal kunnen gaan rijden, maar ja, of ik het dan beter gehad had…. ik weet het ook niet.”