‘Gewone’ amazone Maria Verspek schrijft zo nu en dan een column voor Nieuws.horse. Ook deze is heel actueel….’:Op Nieuws.horse las ik het bericht dat pretpark Drouwenerzand per 1 april a.s. ook ophoudt met ponyritjes voor kinderen. ‘Ook’ in de zin van wijlen Ponypark Slagharen, dat is vervangen door Attractiepark Slagharen en sinds 2017 geen pony’s meer heeft.
Waar zijn de pony’s?
De pony’s zijn verdwenen en nu dus ook per 1 april .a.s. in Drouwenerzand. Waarom zul je je wellicht afvragen? Maar dat antwoord kan ik niet geven want ik begrijp de motivatie van Dierwelzijnsorganisaties niet die de ponyritjes als onacceptabel dierenleed zien. Nu ben ik zelf in het verleden heel vaak in deze parken geweest en zag nooit dingen die in de verste verte op dierenmishandeling leken.
Achter het beeldscherm dan maar…
Patricia Van Iersel, van de Stichting Rijvaardigheidsbewijs Ruiter en menner, antwoordt op het Facebookbericht van Nieuws.horse: “ En zo verdwijnt alle contact wat kinderen met dieren kunnen hebben langzaam maar zeker… geen ponyritjes, geen hertenkamp, geen dierentuin…. Alleen computers en beeldschermen.”
Hoe het ooit begon:
En zo zullen er velen met haar en mij hierover denken. Want was het niet ooit geweldig om een ritje opeen Ponypark-pony te maken? Tijdens schoolreisjes of een vakantiedag met je familie? Er was zelfs ooit een tijd dat je bij een huisje in het Ponypark Slagharen een pony kon huren. De pony was de hele week van jou. Wat was je verliefd op deze pony en wat was je blij dat je hem konden borstelen, aaien, knuffelen en ritjes mocht maken.
En zo werd de liefde voor paarden geboren. Want dachten je ouders nu echt dat dit na dat het weekje Slagharen voorbij zou zijn? Mooi niet, want het gezeur om manege-lessen begon. Én de aanhouder wint, wist het kleine Pennymeisje maar al te goed. En zo begon menig carrière als recreatieamazone, groom of paardensport-ster!
Vaarwel Ponypark-pony!
We zullen jullie missen. Menig paardenmeisjes-hart is gebroken. De herinneringen aan je eigen eerste ponyritjes zijn nu bitterzoet, want het kan niet meer worden doorgegeven aan de volgende generaties. Misschien zijn zij gelukkig met de Internet-paardenwereld en -forums en leren ze daar veel over paarden, paardrijden en paardenverzorging.
Maar hoe opvoedkundig en dierwelzijns-verantwoordelijk deze digitale-programma’s ook zijn, niets weegt op tegen die lieve Shettjes en Welshjes die ooit klaar stonden om een paarden-meisje een rondje op hun rug te gunnen en haar hart voorgoed te veroveren.
