Wil de paardensport over 10 jaar nog bestaansrecht hebben, zal zij zich heel snel moeten gaan aanpassen aan de veranderende beleving van opkomende generaties. Dat is de overtuiging van Jasmijn de Bruijn in haar artikel in MyCompass.horse. Ze staat daarin niet alleen.
Maarten Bottenburg, hoogleraar en sportsocioloog, stelt dat de topsport steeds meer vervreemdt van de gewone sterveling. Ook bij andere sporten zie je dat topsport steeds meer een internationale concurrentiestrijd is, die alleen is weggelegd voor de elite en professionals. Waarbij er ook, steeds meer dan in de breedtesport, sprake is van overbelasting, grensmanipulatie, toenemende kosten en een sterke afhankelijkheid van media en commercie. Berichten in de hippische media over een Japanner met een budget van 4 miljoen voor een Grand Prix paard? Daarvan kan de gewone man zich geen voorstelling meer maken. Dat soort berichten zorgen voor vervreemding.
Geen geloofwaardig verhaal
Waar de milennials nog vooral dachten dat de hele wereld om hen draaiden, is Generatie Z (Z (geboren tussen 1995 en 2015) volgens onderzoekers veel realistischer. De geloofwaardigheid van het ‘maakbare succes’-verhaal van de kapitalistische paardensport neemt in rap tempo af. En geef ze eens ongelijk, want het is ook geen geloofwaardig verhaal meer. Vandaag de dag is het paard een product en de sport de etalage. Hippisch succes is te koop. De paardensport promoot gelijkheid maar het is steeds meer een feestje van de elite. Waarin de gewone man een figurant is geworden, opvulling van het programma en de tribune. En dat beseffen de opkomende generaties heel goed. Bij deze generatie gaan de hakken in het zand. Zoals zij zelf geen slaaf van de economie willen zijn, willen zij hun paard ook niet zien als een product. Zij zijn klaar met ‘fast-competitions’ en de ratrace naar meer, beter, sneller en hoger.
Daling aantal breedtesporters
Topsport zou een aanjaagfunctie voor de breedtesport moeten hebben, zoals dat decennia geleden het geval was. Maar het huidige verhaal zorgt voor vervreemding en een verlies van verbondenheid. Dit is terug te zien in de cijfers van de KNHS. In 10 jaar tijd is het aantal startpassen met bijna eenderde (!) afgenomen. In 2011 waren er nog 69.500 ruiters met een startpas, in 2021 nog maar 49.509. Deze daling kan niet alleen maar door Covid verklaard worden. De daling is al ingezet ruim voor Covid. Sterker nog, het aantal startpassen is in het jaar dat alles weer openging nog iets verder gedaald. En dat terwijl het aantal ruiters en paarden in Nederland niet is afgenomen maar toegenomen.
Allemaal verloren
Door het geluid van een hele opkomende generatie niet serieus te nemen en vast te houden aan eigen belangen, principes en tradities, drijf je ze rechtstreeks in de armen van dierenactivisten en clubs die er op uit zijn om sport met paarden te verbieden. Het feit dat zij steeds meer gedesillusioneerd raken, maakt ze vatbaar voor activistische en revolutionaire ideeën. Als onder de aanhoudende druk en lobby van dierenactivisten één sportdiscipline binnen de paardensport verboden raakt, dan is de kans groot dat er een sneeuwbaleffect ontstaat. En binnen no-time alle vormen van sport, maar ook recreatie met paarden verboden zal raken. En dan hebben we allemaal verloren.
Lees het complete artikel hier in MyCompass.horse, onder andere met ‘Vanuit de gevestigde orde wordt vaak een beetje lacherig gekeken naar alternatieve stromingen en disciplines binnen de semi- en ongeorganiseerde paardensport.’
