Haar leven draaide om paarden. Voor en na die vreselijke gebeurtenis. Uiteindelijk heeft ze er een streep onder gezet en is ze vol energie -en dat is zwak uitgedrukt- bezig met het lot van verwaarloosde dieren, vooral in gebieden als de Oostvaardersplassen. ‘Gedomesticeerd graasvee, daar praten we over. Nep-natuur, dat is het,’ zegt Annemieke van Straaten, ‘met een verdienmodel erachter voor de groene subsidieclubjes.’
Annemieke van Straaten is wars van onrecht, van meten met twee maten, van besodemieterd worden door de overheid. Voordat we daaraan toekomen eerst een blik in het verleden. In Hilversum werd ze geboren in 1976, waar haar vader een groot transportbedrijf had. Toen ze 6 was ging ze met een vriendinnetje mee naar manege Fuhren in Hilversum: ‘Uiteindelijk is onze hele familie ermee besmet. Ik moest en zou naar Deurne, die uniformen, die discipline, dat sprak me wel aan. Maar toen ik daar kwam, met die hokjes, die bedden, heb ik tegen papa gezegd: dat gaat ‘m niet worden.’
‘Mijn vader vroeg of ik dan de zaak in wilde. Het was jaren ’90. Het ging om een paar honderd vrachtwagens, ooit gestart door mijn opa met paard en wagen en een bakfiets. Het bedrijf was zo groot geworden dat het voor mij niet zou lukken om dat over te nemen. Vader kocht Stal Heidepark toen ik 18 was. Voor mij. Ik kon mijn droom volgen: kinderen leren paardrijden. En hij werkte zich uit de naad.’
‘Ik was 19 toen het gebeurde. Vroeger zei ik altijd dat ie een hartaanval had gehad. Maar hij heeft zelfmoord gepleegd. Het fundament werd onder mijn voeten weggeslagen. We zijn 24 jaar verder en ik begrijp het nog steeds niet. Wist ik het maar, dan was het leven de afgelopen 24 jaar misschien een stuk makkelijker geweest. Mijn allergrootste vriend verloor ik. Gelukkig ben ik nooit rare dingen gaan doen, geen drugs of alcohol of zo. Mijn moeder heeft me altijd gesteund, en nog steeds, zij heeft natuurlijk ook een enorme klap gehad. Bij alles wat ik doe, denk ik aan hem, dan hoor ik zijn stem. Niet doen, of juist gas erop. Ik mis hem elke dag. Hij heeft ons wel heel goed achtergelaten.’
Annemieke sprong met haar paarden op licht internationaal niveau, werkte even in het bedrijf thuis, maar ontvluchtte ‘voor de sport’ de eigen moeilijke situatie en ging met de paarden in het Brabantse Son wonen. ‘En toen kwam in Lage Vuursche het huis te kooop naast de smederij waar mijn vader altijd koffiedronk. In de tussentijd had ik zoveel last van mijn rug na een val van de vrachtwagenklep dat ik geen wedstrijden meer kon rijden. Ik had wel nog een oud paard, had ik van mijn vader gekregen, twee weken voordat hij overleed. Fly was speciaal, ik heb er heel veel mee gewonnen, en heel veel van geleerd. Hij werd uiteindelijk 34, heb hem eind december 2018 moeten laten inslapen. Dat was eigenlijk het laatste stukje dat ik van mijn vader had, zeg maar.’
‘Voor mijn gevoel had ik daarmee een soort van hoofdstuk afgesloten, het paardenverhaal was klaar. Paarden, paarden, wedstrijden, het heeft me ook door mijn rouwproces geholpen. Mijn familie heeft misschien nooit zo leuk gevonden, maar ja, dan maar niet sociaal. Ik had verdriet. Dan kom je er ook achter dat je weinig vrienden hebt. Ik ben wie ik ben, nou ja. Het interesseert me helemaal niks meer wat mensen van me denken. Als je vader overlijdt, hebben mensen hebben allemaal wat van je nodig. Tja, ik ben daarna veel belazerd in mijn leven. Je gaat er anders tegenaan kijken als je een aantal keren door een strontkar overreden bent. Daarom geniet ik ook zo als ik de zon zie opgaan hier in het Markermeer. Want vier jaar geleden ben ik naar Volendam verhuisd. Ik had er altijd al veel mee. In de drukte, maar wel waar ik ook nog ’s avonds over straat durf. Geen stal meer, geen hooi voeren.’
Begin 2018 kwam de ommekeer in haar leven: ‘Iemand vroeg me: ga je mee hooi voeren? Waar? Bij de Oostvaardersplassen. Waar? Nooit van gehoord. Door de sneeuw zijn we het verboden gebied ingegaan. Uiteindelijk hebben we een aantal paarden gevonden, het leek wel een filmset van een Jurassic Park-film. Verschrikkelijk. Ik heb de provincie Flevoland gebeld. Meneer Ad Meijer was het, vergeet ik nooit meer. Hij wilde twee dagen later met mij spreken. Ik dacht, oh….met je grote smoel Van Straaten….’
‘Ik heb Antoinette gebeld bij de KNHS, die kende ik van de afdeling Topsport. Wie weet hier iets van? Dat bleek Jan Cees Vogelaar, die leerde ik kennen in de draaideur van het provinciehuis omdat ik hem gebeld had: gaat u met mij mee? Niet wetende dat hij vroeger de eerste was die hooibalen voerde aan de paarden in de Oostvaardersplassen, samen met zijn vriend Kostelijk. Meijer zei na een uur: ik ga mijn best doen. In de Telegraaf stond al snel: provincie besluit tot bijvoeren.’
Meijer vroeg me om mee te gaan naar het verboden gebied. Ik deed het hek open, en ik ben echt wel wat gewend, maar wat ik daar zag…..paarden verzopen in het ijs. Uiteindelijk bijna 3500 dieren kapot van de honger, verzopen in het moeras. Het was één grote zwarte kale vlakte. Ik ging diep over mijn nek van de lijkenlucht. Toen heb ik besloten om er een missie van te maken. Ik heb de eerste berichten op Facebook gezet en toen kwamen de reacties los: mijn wereld stond op de kop. Vogelaar steunt me nog steeds, da’s hartstikke mooi. Uiteindelijk ben ik een serieuze luis in de pels geworden van de groene clubjes.’
‘We worden gigantisch belazerd, dat steekt me enorm. Onder de noemer ‘natuur’ laten we dieren aan hun lot over, zogenaamd ecologisch verantwoord. Bedacht door politici die bij hun gelofte beloven alles voor de burger te zullen doen. Hou toch op, ze houden direct elkaar de hand boven het hoofd, het is allemaal eigenbelang. Niks voor de burger. Alleen, ik had me er nooit in verdiept, ik was altijd op concours, ik wist het niet. Oernatuur terugcreëren? Gedomesticeerd graasvee, daar praten we over. Nep-natuur, dat is het. Duurzaamheid, het hele stikstofverhaal? Het zijn allemaal verdienmodellen voor de groene clubjes. Groene graaiers noem ik ze.’
‘Re-wilding heet het, het opnieuw creëren van natuur. Ik krijg er helemaal jeuk van. Dieren uitzetten en het dan natuur noemen. Ze zijn tegen de boeren maar vangen wel de landbouwsubsidies. En ze worden gesponsord door de Postcodeloterij. Neem de club Free Nature: die gaan een gebied inspecteren voor Staatsbosbeheer. Natuurlijke begrazingsclubs, ingehuurd door Staatsbosbeheer. Of de Stichting ARK, ook gesponsord door de postcodeloterij, de onderaannemer van Staatsbosbeheer en natuurmonumenten. Ze vinden het niet zo leuk wat ik doe, netjes maar wel verdomd lastig. Maar ik weet gewoon hoe we belazerd worden.’
‘En ja, het gaat ook over de wolf. Een prachtig dier hoor, maar hij hoort hier niet. Er wordt gerotzooid met die wolven maar de groene clubjes gaan dat nooit toegeven. Ik weet dat er plannen zijn gemaakt door de stichting ARK. De bruine beer ontbreekt er nog maar aan. Een bijzondere salamander wordt ineens gespot in Zandvoort! Of ergens een zeldzame woelmuis als dat past. Via de Wet Openbaarheid Bestuur kom ik erachter. Duizenden documenten, bijvoorbeeld tussen Staatsbosbeheer en een gedeputeerde. Ik kan je wob-documenten laten zien hoe het er in de achterkamertjes aan toe gaat. Hoe zwarter gelakt, hoe groter de belangen. Ik ben de dagen aan het aftellen tot de verkiezingen, Nederland is gewoon knettergek aan het worden. Gelukkig krijg ik veel steun van Forum voor Democratie, die stellen ook de goede vragen in de Kamer hierover. Thierry Baudet is twee keer bij me geweest, die wil het snappen wat er gebeurt. Ik heb vrijwel dagelijks contact met Gert-Jan Ransijn, fractievoorzitter in Flevoland, en met veel Statenleden in andere provicies.’
‘Het is crimineel hoe ze met de natuur omgaan. Heb je laatst Zembla gezien? Een programma over gif storten in natuurplassen. Waar mensen lekker zwemmen. Daar flikkeren ze granuliet in of ander zwaar verontreinigd slib. Gehaald met de vrachtwagens waarmee ons schone zand en grind worden geëxporteerd. Om zo een stuk nieuwe natuur te creëren. En daar dan weer grote grazers erop zetten. Dat levert heel, heel veel subsidie op, daarom worden de boeren weggepest. Maar ze harken wel veel landbouwsubsidies binnen. In november kocht ik zo’n natuurpakketje van Free Nature, met hamburgers, biefstukje, en zo, echt natuurvlees zeggen ze. Afkomstig van dieren die lopen op die vervuilde bodems. Wie zegt mij dat dat vlees veilig is? Ik heb de NVWA erop gezet, in november. Het is nu juni, er is nog geen antwoord. Free Nature geeft ook geen antwoord. Zonder oormerken lopen de beesten daar, moet een boer eens flikken! Meten met twee maten, dat is heel erg en frustrerend. Ik vraag er elke maand naar, ik zit er bovenop, ik laat niet los.’
‘Ik ben wie ik ben, nou ja. Het interesseert me helemaal niks meer wat mensen van me denken, dit is wie ik ben. Ik heb veel mensen in mijn leven verloren, je wordt zo gevormd.Jan Cees Vogelaar heb ik mijn hart gesloten, bijna als een tweede vader. Een van de weinige mensen in mijn leven van wie je onmiddellijk weet dat ze bij je horen. Ik heb ook wel eens vier dagen de telefoon niet voor hem opgenomen hoor. Daarna weer wel, omdat we een goede basis om op door te gaan. Een grote mond? Ja, soms. De frustratie over mensen die me besodemieterd hebben. Ik laat weinig mensen toe in mijn leven. Ze gunnen je alles, zolang je het maar niet hebt. Kom maar op, ik weet dat ik mezelf in de spiegel aan kan kijken.’
‘Een relatie? Ik ben er helemaal niet mee bezig. Ik heb wel samengewoond hoor, drie keer zelfs! Het kan maar zo dat ik ‘m vandaag tegen het lijf loop, maar dan moet ie zo speciaal zijn. Ik ben bezig met mijn missie. Ik krijg een onkostenvergoeding via mensen die doneren. We hebben zes man als razende reporter in de Oostvaardersplassen aan de gang. Daar ben ik druk mee, om geld voor mijn Stichting op te halen. Ik wil de politiek wel in maar ik weet niet of ik daar geschikt voor ben. Als m’n moeder dit leest denk ze: oh nee, help. Ik leef van dag tot dag, al 24 jaar lang. Leven alsof het je laatste dag is. Ik wil aan het werk, leuke dingen doen. En bij mijn vriendje Albert Zoer op een wedstrijd kijken.’
