ZEELAND/SCHAIJK – Ruim dertig jagers te paard, 25 speurende bloedhonden en één huntsman met ‘n vod gedrenkt in een met koeienpens aangelengd goedje. Ziehier, de ingrediënten voor een middagje slipjacht tussen Zeeland en Schaijk.
De port vloeit vroeg en vrij rijkelijk: de alcoholische aftrap in de ochtend van een middagje slipjacht in de bossen en over de landerijen tussen Zeeland en Schaijk. “Ik kan ook niet goed koffie lijden”, glimjuicht de 72-jarige Ton van Bussel en offreert de verslaggever van dienst ook meteen maar een glaasje. “Het is namelijk een vast ritueel dat we voorafgaand aan zo’n slipjacht in ere houden. Waarbij ik meteen wil opmerken dat we hier straks geen levende have opjagen, geen echte vos dus. Zo dadelijk gaat Jan Rijk, de huntsman, ons te paard vooraf en trekt met een vod, gedrenkt in een met koeienpens aangelengd goedje, een spoor dat de honden volgen. Zonder sliptrekker geen jacht.”
De Eindhovenaar, gepensioneerd winkelier in mode, rijdt al een halve eeuw slipjachten zoals deze ‘Landerdse’ die jachtvereniging Midland Hunt vanaf de Zeelandse manege De Drie Linden houdt. “Ik noem het altijd een combi van paardensport en hondenspel en uiterst diervriendelijk. Je merkt onderweg gewoon dat én de paarden én de honden het prettig vinden om door water te waden en speurend naar het spoor door bossen en over landerijen te trekken. Het is inderdaad heel anders dan in bijvoorbeeld Ierland waar ik elke winter een weekje slipjacht doe. Daar jagen de deelnemers met hun bloedhonden nog écht op vossen. Voordat je er met de paarden bent, is er van zo’n beest vaak weinig meer over dan de kop en de staart. Nee, die gruwelijkheden kennen we in ons land gelukkig niet.”
Paardenmeisjes
Waar de oudste ruiter een ‘dikke tachtiger’ blijkt te zijn, lopen er ook twee tieners tussen het nu nog sjiek-de-friemel-geklede gezelschap van ruim dertig deelnemers. Lieke Janssen (14) en Jyng Kluft (13) voelen zich als echte paardenmeisjes echter helemaal senang tussen de volwassen ‘jagers’. “Wij kunnen natuurlijk alleen maar in de weekenden meedoen; de ouderen die tijd genoeg hebben, rijden vaak ook doordeweeks hun slipjacht”, stelt Lieke, die best ook even wil uitleggen waarom ze samen met Jyng zo graag ‘slipt’. “Het is avontuurlijk, je rijdt soms best stevig door en je bent lekker buiten. Al is dat vandaag wat minder, met al die regen. Wie dit allemaal betaalt? Onze paps en mams zijn onze beste sponsoren. Kom je straks ook naar de sherrystop? Daar drinken wij cola of ice tea, hoor.”
Tegen enen gaan de red catcher-jasjes uit en verdwijnen de geruite giletjes en plastrons (‘onze stropdasjes met speld’) onder bodyprotector en jachtrok. Nog zijn de lichtgekleurde rijbroeken lichtgekleurd, maar daaraan zal spoedig een eind komen. Plassen en modder wachten. “Het is wel fijn dat er steeds meer jonge mensen deze bijzondere vorm van paardensport ontdekken. Is ook leuk voor ons”, fluistert Jyng, terwijl het oud-Udense paardenmeisje Yvonne Leenders (‘nu 56′) als grote aanjager achter deze ‘Landerdse’ de meute bijpraat. Over de drie runs, de twee breaks onderweg en het jachtmaal na afloop: “Ik heb net uit-onderhandeld dat we geen 22,50 maar 17,50 p.p. hoeven te betalen.”
Voor manege-eigenaar Theo Derks (56) is het kleur- en traditierijke bezoek van Midland Hunt een weerzien met deze manier van vossenjacht. “Dertig jaar geleden hadden we een andere vereniging te gast. Natuurlijk heb ik in het voortraject meegeholpen. Het is van het grootste belang dat de gemeente haar vergunningen verstrekt en de landeigenaren hun medewerking verlenen. Dat alles was hier geen enkel probleem.”
Foto: Fotograaf- Van Assendelft: Jeroen Appels
